Rae Lil Black: ฉันไม่ได้เล่นหนังโป๊เพื่อเอาใจคนทั้งโลก เลยต้องรู้จัก ‘ช่างแม่ง’ ให้เป็นบ้าง

คุณว่าการเป็นนักแสดงหนังโป๊ต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง

       หลายคนอาจคิดว่าคงต้องแลกมาด้วยการเปิดเผยเรือนร่าง สูญเสียสถานะทางสังคม ถูกตัดขาดจากครอบครัว หรืออาจลุกลามไปถึงการไม่มีเพื่อนฝูงคบหา ซึ่งดูเป็นคำตอบที่เหมาะสม หากมองด้วยทัศคติที่ติดลบต่ออาชีพดังกล่าว

       “ฉันไม่เห็นต้องแลกอะไรกับงานที่ทำอยู่ทุกวันนี้ นักแสดงหนังโป๊ก็เหมือนงานทั่วไปที่พวกคุณทำกันอยู่ เป็นงานหนึ่งที่ไม่ได้เลวร้ายและไม่ได้พิเศษอะไรทั้งนั้น” แต่สำหรับ เร ลิล แบล็ก เธอกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น แถมยังบอกต่ออีกว่าตัวเธอยังได้อะไรบางอย่างกลับมามากมายจากการทำอาชีพแบบนี้ ยกตัวอย่างเช่นศิลปะในการ ‘ช่างแม่ง’ ให้กับทุกเรื่อง

       ในวันที่มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอผ่านวิดีโอคอนเฟอเรนซ์ ผมพยายามเลือกคำถามด้วยความระมัดระวัง ไม่ก้าวก่าย จนสร้างความแคลงใจแก่เร ก่อนสัมภาษณ์ผมบอกเธอตามตรงว่า มีคำถามเกี่ยวกับอาชีพนักแสดงหนังโป๊ที่เธอทำอยู่ หากเธอไม่ยินดีที่จะพูดเรื่องนี้ ก็จะข้ามไปทันที แต่ในเมื่อเธอบอกว่าสบายมาก พวกเราสามารถพูดคุยเรื่องนี้กันได้อย่างหมดเปลือก 

       จึงได้บทสัมภาษณ์ที่ทำให้ผู้เสพผลงานอย่างพวกเรา ได้รับรู้ว่าการเป็นนักแสดงหนังโป๊ต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง

       “ทุกอย่างเริ่มขึ้นตอนที่ฉันมาเรียนต่อที่เยอรมนี วันหนึ่งมีเพื่อนในมหาวิทยาลัยมาชวนฉันให้ลองไปเล่นหนังโป๊ดู ถ้าพูดกันตามตรงตอนแรกฉันก็กลัวเหมือนกับทุกคนนั่นแหละ ทั้งกลัวเสียภาพลักษณ์ กลัวสังคมรับไม่ได้ แต่พอตอบตัวเองได้ว่าอยากลองทำอะไรแบบนี้ดูสักครั้ง เลยคิดได้ว่าเราไม่เห็นจำเป็นต้องสนใจคนรอบข้างเลยนี่นา เราจึงตอบตกลงไป สุดท้ายพอได้ลองเล่นแล้ว นักแสดงหนังโป๊ก็เหมือนงานทั่วไปงานหนึ่ง ที่ทำงานเสร็จแล้วก็รับค่าจ้างเหมือนกัน”

       เร ลิล แบล็ก เริ่มต้นบทสนทนาด้วยการเล่าเส้นทางการเข้ามาเป็นนักแสดงหนังเอวี ก่อนที่เราจะงคำถามหลังเธอพูดจบว่า ตอนช่วงที่กำลังลังเลนั้น สุดท้ายอะไรถึงได้ทำให้เธอตัดสินใจว่าเราไม่เห็นต้องแคร์ใครหน้าไหนเลย

       “ถ้าถามว่าตอนนั้นทำไมถึงตัดสินใจตอบตกลง คำตอบคือฉันไม่ได้ตัดสินใจและไม่ได้คิดเลย แค่อยากลองทำดูเท่านั้น ฉันจำได้แม่นเลยว่าตอนที่วิดีโอแรกปล่อยออกมาก็กลายเป็นไวรัลแทบทันที ตอนนั้นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยก็ตื่นเต้นกันหมด เข้ามาถามว่าฉันเล่นวิดีโอแบบนั้นจริงเหรอ เธอเป็นนักแสดงหนังโป๊จริงๆ เหรอ ซึ่งตอนนั้นเป็นตอนที่ฉันมั่นใจมากๆ ว่าได้เลือกคำตอบที่ถูกต้องให้ตัวเองแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกอับอายหรือดีใจเลยด้วยซ้ำตอนที่เพื่อนมาทักแบบนั้น”

       “นี่คุณกำลังจะบอกว่าหนังโป๊คือสิ่งที่ถูกต้องสำหรับสังคมจริงๆ ใช่ไหม” ผมตั้งคำถามด้วยสายตาของคนในปัจจุบันที่ยังไม่ยอมรับนักแสดงหนังเอวีว่าเป็นอาชีพหนึ่งในสังคมคนดีที่แสนบริสุทธิ์ของประเทศไทย

       “ใช่ ฉันไม่ได้คิดว่าหนังโป๊คือสิ่งที่ลดทอนตัวตนเลย ก็เหมือนงานทั่วไปที่ทำอยู่ ที่ไม่ได้แย่หรือวิเศษกว่าอาชีพไหน ฉันเลยไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าอับอายหรือน่ายินดีอะไรแบบนั้น” น้ำเสียงที่จริงจังของเร สะท้อนถึงความคิดของเธอที่อยู่เหนือทุกกระแสสังคม นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่คิดจะบอกเล่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่กับคนรอบตัวหรือแม้กระทั่งครอบครัวแต่อย่างใด

       “จริงๆ ฉันไม่ได้พูดเรื่องนี้กับพ่อแม่เลย ญาติๆ ที่ญี่ปุ่นก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ มีแค่เพื่อนที่เยอรมนีเท่านั้น ซึ่งพวกเขาเห็นด้วยกับงานที่ฉันทำอยู่มากๆ เขาเข้าใจว่านี่คือชีวิตของเพื่อนคนหนึ่ง ไม่ใช่ของตัวเอง เขาไม่สนใจหรอกว่าใครจะทำอะไร ถ้าไม่ไปเบียดเบียนชีวิตเขา ฉันเองก็เหมือนกัน ถ้าคนรอบตัวจะไม่โอเคกับสิ่งที่กำลังทำ ฉันก็ไม่แคร์เหมือนกัน ฉันไม่ยอมให้ความเห็นของพวกเขามาทำให้รู้สึกแย่เด็ดขาด”

       สงสัยมานานแล้วว่าการเป็นนักแสดงหนังเอวีที่ดี แปลว่าต้องแยก ‘เพศสัมพันธ์’ ออกจาก ‘ความสัมพันธ์’ ได้ใช่ไหม ผมยิงคำถามที่หลายคนสงสัยต่ออาชีพนักแสดงหนังโป๊ที่ต้องบริหารสภาพร่างกายและจิตใจมากกว่าอาชีพอื่น

       “ฉันไม่มีแฟนมาหลายปีแล้ว ทุกวันนี้ฉันทำแต่งานจนไม่มีประสบการณ์ด้านความสัมพันธ์​เลย นี่คงเป็นเหตุผลที่ฉันแยกสองสิ่งนี้ออกจากกันได้จริงๆ ทุกวันนี้งานที่เกี่ยวกับเพศสัมพันธ์ก็เหนื่อยและหนักมากพอแล้ว ถ้าฉันจะมีความสัมพันธ์กับใครสักคน เรื่องเพศสัมพันธ์คงไม่ใช่ปัจจัยอันดับตันๆ ที่คาดหวังเอาไว้ แต่ฉันคิดว่าตัวเองคงไม่ได้อยู่ในจุดที่จะบอกได้จริงๆ ว่าการมีเพศสัมพันธ์จากความสัมพันธ์กับการมีเพศสัมพันธ์จากเรื่องงานแตกต่างกันอย่างไร”

       แต่ก็ต้องยอมรับว่าหลายคนในสังคม รวมไปถึงบางคนที่อ่านมาถึงตรงนี้ก็ยังไม่คล้อยตามและเห็นต่างต่อสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่มาก ถ้าให้ลองเปลี่ยนความคิดเขาดู คุณอยากบอกพวกเขาอย่างไรบ้าง 

       นี่คือคำถามสำคัญที่ทำให้ผมตัดสินใจขอสัมภาษณ์เธอ เพราะอยากให้พื้นที่ตรงนี้เป็นกระบอกเสียงให้กับอีกแง่มุมหนึ่งในวงการหนังโป๊บ้าง แต่คำตอบที่เรตอบกลับมา กลับเหนือความคาดหมายที่ตั้งเอาไว้อยู่มาก

       “การเปลี่ยนความคิดคนอื่นยากมาก ถ้าเขาเป็นคนไม่เปิดใจ และได้ตัดสินไปแล้วว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ช่างสกปรกหรือน่าขยะแขยงขนาดไหน ฉันก็ไม่อยากจะเสียเวลาไปเปล่าๆ กับการนั่งเถียงกับคนแบบนั้น ไม่อยากเหนื่อยกับการต้องคอยบอกว่านี่คือของฉันที่จะทำอาชีพนี้ได้ ซึ่งง่ายกว่าการนั่งเปลี่ยนใจคนอื่นอีกเยอะ

       “แน่นอนว่าฉันบังคับให้เขาออกไปจากชีวิตไม่ได้ ฉันได้รับความเห็นแย่ๆ อยู่ตลอดเวลา จริงๆ อาจจะตลอดชีวิตเลยก็ได้ สุดท้ายแล้วสาเหตุที่ฉันสามารถช่างแม่งได้ไม่ใช่เพราะฉันเก่ง แต่ฉันจำเป็นต้องกลายเป็นคนที่ต้องช่างแม่งให้ได้เท่านั้นหากจะเป็นนักแสดงหนังโป๊ อาชีพนี้มีความเสี่ยงสูงมากที่คนภายนอกจะเข้ามาทำร้ายจิตใจ ฉันต้องกลายเป็นคนที่หาอะไรทำให้ยุ่งตลอด ทั้งเรื่องการศึกษา งานประจำ หรืองานอดิเรกอื่นๆ”    

       น่าแปลกมากที่คนซึ่งเกลียดเรา กลับมาสนใจคนที่พวกเขาเกลียด ผมพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่เธออธิบายพร้อมตั้งคำถามเสริมต่อในประเด็นนี้ไปอีก เพราะอยากเห็นมุมมองของเธอต่อเหล่า Hater หรือคนที่เกลียดชังเพิ่มเติม

       “สำหรับหลายคนที่เข้ามาแสดงความเห็นเชิงลบกับฉัน จริงๆ อยากให้พวกเขาลองคิดกันดูว่า จะปล่อยให้ความรู้สึกแย่ๆ เข้ามาที่ตัวฉันและตกค้างอยู่กับตัวเองไปทำไม คุณมีสิทธิ์จะไม่ชอบสิ่งที่ฉันทำได้ แต่ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะไม่เอาตัวเองมาขลุกอยู่กับเรื่องแย่ๆ เช่นพวกคำด่าสารพัดที่ต้องผ่านสมองและอารมณ์ของพวกคุณมาก่อน ถ้าเป็นฉันจะเลือกไปทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์ดีกว่า” เธอคิดครู่นึงก่อนจะพูดต่ออีกว่า “แต่บางทีกลับมาก็ดีนะ มาแสดงความเห็นกันเยอะๆ บางทีฉันก็ได้เงินเหมือนกัน (หัวเราะ)

       “ฉันแนะนำเลยว่าถ้าคุณเป็นคนอ่อนไหวต่อความคิดเห็นของคนอื่น อย่ามาทำงานแบบนี้ แต่ถ้าอยากทำจริงๆ ก็ต้องเริ่มเรียนรู้ที่จะช่างแม่งกับอีกหลายสิ่งเลย แล้วถ้ายังทำไม่ได้จริงๆ ฉันคิดว่าคุณควรลองหาอาชีพอื่นดีกว่า”

วิชาปรัชญาที่นำไปสู่การตอบคำถามว่า ชีวิตของ เร ลิล แบล็ก คืออะไร

       เหตุผลหลักคุณเดินทางมาเยอรมนีก็เพื่อมาเรียนการเมืองและกฎหมาย ทำไมถึงหลงไหลในวิชาเหล่านี้ ผมเริ่มพูดคุยในประเด็นอื่นนอกจากเรื่องราวในวงการหนังเอวี เพื่อขุดคุ้ยอีกด้านหนึ่งของเธอดูบ้าง

       “จริงๆ แล้วฉันอยากจะเรียนวิชาปรัชญา แต่พ่อแม่ไม่อนุญาตให้ฉันเรียน เลยต้องมาเรียนการเมืองและกฎหมายแทน ซึ่งฉันก็โอเคกับการตัดสินใจครั้งนี้ ต้องบอกก่อนว่าฉันเป็นคนสนใจการศึกษามาก ฉันชอบเรียนหนังสือมากๆ และชอบสอนหนังสือมากที่สุด เหมือนความฝันหนึ่งเดียวในวัยเด็กที่เคยมีอยู่คือการเป็นครูด้วย แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว”

       ความน่าสนใจคือ สำหรับคนซึ่งไม่ค่อยสนใจความเป็นไปรอบตัว ถึงกลับอยากเรียนวิชาปรัชญา ศาสตร์ที่ว่าด้วยการตั้งคำถามต่อทุกสรรพสิ่งบนโลก

       “ใช่ ที่คุณพูดก็ถูก แต่ความสนใจของฉันแคบกว่านั้น เพราะวิชาปรัชญาที่ฉันอยากรู้ มันว่าด้วยชีวิตของตัวฉันอย่างเดียว ฉันชอบศึกษาว่าชีวิตเราคืออะไร มนุษย์มีชีวิตอยู่ไปทำไม ความตายหรือการมีชีวิตอยู่อันไหนคือนิพพาน จริงๆ ฉันชอบวิชานี้เพราะคาดหวังว่าจะสามารถตอบคำถามเหล่านี้ให้กับตัวเองได้ แต่ถ้าจะเรียนเพื่อไปเถียงกับเพื่อนคนอื่นอะไรแบบนั้น คงไม่ดีกว่า อย่างที่บอกว่าฉันไม่ได้แคร์คนอื่นเท่าไหร่เลย (หัวเราะ)”

       ถึงตอนนี้คุณเรียนจบแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วย (ทั้งเราและเรต่างปรบมือดีใจให้ความสำเร็จครั้งนี้) แล้วคุณไม่เคยคิดจะทำงานในสาขาที่จบมาบ้างเหรอ ผมตั้งคำถามถึงก้าวต่อไปของเรในอนาคต

       “ฉันไม่ได้คิดว่าจะได้ทำงานสายการเมืองอะไรแบบนั้นแล้ว เพราะทางที่เลือกตอนนี้ พูดกันตามตรงคงไม่มีใครอยากจะได้นักการเมืองหญิงที่เล่นหนังโป๊มาก่อน ซึ่งฉันก็ไม่โกรธเขาที่คิดแบบนี้เลย แล้วก็เข้าใจด้วยว่าเราอยู่ในสังคมที่คิดแบบนี้เป็นส่วนใหญ่ ฉันเลยได้แต่ยอมรับและเข้าใจกับสิ่งที่ตัวเองเลือกแล้ว

       “ยิ่งเรื่องทนายความนี่ลืมไปได้เลย ฉันไม่ชอบมานั่งเถียง แลกเปลี่ยนความเห็นกับคนอื่น ปล่อยฉันใช้ชีวิตคนเดียวดีกว่า อย่ามายุ่งกันเลย” เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะอธิบายต่อว่า “พูดมาถึงตอนนี้ฉันก็เริ่มคิดได้ว่าอาจเป็นเพราะสิ่งเหล่านี้ เลยทำให้ฉันไม่อยากเลือกทำงานในสิ่งที่เรียนจบมา ความช่างแม่งก็มีข้อเสียเหมือนกัน (หัวเราะ)”

       ไม่มีความฝันหรือสิ่งที่อยากเป็นเหมือนคนอื่นๆ บ้างเหรอ อย่างผมก็ยังอยากเป็นมีร้านขายเบียร์เล็กๆ เป็นของตัวเองบ้าง ผมลองยกตัวอย่างเพื่อจะกระตุ้นความฝันของเรที่อาจหลงลืมไปแล้วได้บ้าง

       “ฉันไม่รู้เลย การทำงานไม่ใช่เป้าหมายของชีวิต ฉันไม่เคยมีภาพฝันว่าตัวเองประสบความสำเร็จจากสิ่งที่ทำเหมือนคนอื่นเลย แค่ใช้ชีวิตในแต่ละวันให้ไม่มีความทุกข์ นี่ก็คือความสำเร็จของชีวิตแล้ว ถ้าพรุ่งนี้ฉันตื่นมาแล้วตายเลย ตอนนี้ฉันก็ไม่เสียใจ ถ้าฉันยังเป็นทุกข์แล้วพรุ่งนี้ตื่นมาตาย ยังไม่ทันได้มีความสุข อันนี้ก็คงเคืองอยู่เหมือนกัน (หัวเราะ)

       “ฉันไม่เคยคิดว่าอาชีพคือความจำเป็นของชีวิตขนาดนั้น แน่นอนว่าฉันยังต้องทำงานเพื่อให้มีเงินมาใช้ชีวิตอยู่ในสังคมนี้ได้อยู่ แต่ถ้าวันหนึ่งฉันพอใจกับการไม่ต้องมีเงิน หรือมีเพียงบางส่วนที่พอใช้จ่ายไปทั้งชีวิต ฉันก็สามารถเลิกทำทุกอย่างได้ทันที ฉันไม่ได้มีความฝันว่าจะเป็นดาราชื่อดัง นักการเมืองคนเก่ง หรือนักปรัชญาที่โลกจดจำอะไรแบบนั้น คนเรามีชีวิตเดียวเองคุณ ทำสิ่งที่อยากทำให้หมดก็พอแล้ว

       “แต่ถ้าถามว่ามีอย่างอื่นอยากไขว่คว้าไหม บางทีถ้ามีโอกาสหรืออะไรบางอย่างที่นึกขึ้นได้ในขณะนั้น ก็อยากลองดูเหมือนกัน เช่น การเป็นสตรีมเมอร์หลังจากเกิดเหตุการณ์โควิด-19 จริงๆ เป็นโอกาสที่ดีนะที่ได้ลองทำอะไรแบบนี้ แต่อย่างที่บอกว่าเป็นสิ่งชั่วคราวที่เปิดโอกาสให้ได้ลองทำ ฉันไม่ได้ฝันหรือตั้งความหวังเอาไว้จริงจังขนาดนั้น”

       หลังเธอตอบคำถามนี้จบ ผมรู้ทันทีว่าเธอไม่สามารถตอบอะไรได้มากกว่านี้แล้ว หลังจากได้อธิบายความหมายของการมีชีวิตอยู่ในครั้งนี้ของเธอไป ผมจึงตัดสินใจร่ำลาและให้คำมั่นสัญญาเป็นอย่างดีว่าจะถ่ายทอดทัศนคติของเธอให้ผู้อ่านได้เห็น แม้หลายคนอาจไม่เห็นด้วยกับเราทั้งสองคนก็ตาม

       สิ่งที่ผมพยายาม ‘แง้ม’ ออกมาให้ผู้อ่านรวมถึงตัวผมเองได้รู้จักผู้หญิงคนนี้มากขึ้นคือ มุมมองต่อการมีชีวิตครั้งหนึ่งในฐานะมนุษย์โลก ที่เรเองก็ตอบเอาไว้ชัดเจนแล้วว่า จะเป็นนักแสดงหนังโป๊ นักการเมือง ทนายความ หรือนักปรัชญา ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเปลือกที่ผ่านมาและผ่านไปในช่วงหนึ่งของชีวิตเธอ

       ความฝันเพียงอย่างเดียวที่เรตั้งปณิธานเอาไว้คือ การใช้ชีวิตในแต่ละวันที่ต้องมีความสุขและคุ้มค่าพอต่อการเกิดมาในครั้งนี้ 

credit : https://adaybulletin.com/talk-guest-rae-lil-black/50793?fbclid=IwAR0opfTM9JW1OYdvzKihiOW92cGlgxHGfSFnRqp1oCnbuvOiKpwJ1L5Z7nc